Een paar dagen geleden werden we wakker geschud door een aardbeving. Hij kwam precies op een moment dat wij beseften. We zijn er weer!
We zijn hier herboren met de kracht van een aardbeving.
Moeder Aarde wiegde ons huis op palen. Niemand had schade.
Zo was er eerder ook een ander mooi "wakker wordt" moment toen ik op de veranda vanuit mijn schommelstoel naar de rivier zat te kijken. Ik realiseerde me dat dit altijd een droom van mij is geweest en voelde een geluksstroom door mijn lijf gaan. Op dat moment sprong er een rivierdolfijn van ruim 2 meter omhoog. Ik wist niet wat ik zag! Zo'n grote witte gedaante voor mijn neus. Ik voelde diep ontzag voor dit dier en het was precies DAT moment dat ik pas echt besefte dat ik niet naar de Dommel aan het kijken was. Maar dat ik echt wezenlijk ergens anders op de aarde was.
De indianen hier zijn bang voor de bufeo, zoals ze de rivierdolfijn noemen, Ze geloven dat hij de bootjes van de vissers omgooit en de vissers naar de bodem van de rivier brengt. Ik moet bekennen; bij mij riep het ook angst op. En tegelijk Liefde en eerbied en mijn nietigheid als mens en de schade die de mens aanricht aan deze dieren en zijn voedsel en zijn habitat. Ik heb een paar dagen niet in mijn kanootje durven stappen.
Kerst was een rare gewaarwording hier in de warmte. Mensen hadden een kunstboom in hun huis staan en zelfs kunst sneeuwpoppen. De hele week dronken kinderen warme chocolademelk zoals ze dat van de films kennen. Een familie uit het dorp had ons uitgenodigd om kerst met hen te vieren. Om twaalf uur 's nachts precies begon het. Wij brachten een salade mee en we kregen champagne of warme chocomel. En bij gebrek aan kalkoenen deelden we een hele gebraden kip. Tijdens het eten was er vuurwerk en werd er feliz navidad geroepen. Daarna was het dansen tot de ochtend. Een en al vrolijkheid. De volgende dag was het weer voorbij, geen eerste kerstdag, geen tweede kerstdag, alleen kerstnacht.
Oud en Nieuw hebben we hier op de veranda gevierd. We misten de oliebollen. Als we hier volgend jaar weer zitten ga ik ze zelf bakken!
En er was wederom heel erg mooi vuurwerk. Het was raar dat het in Nederland al 6 uur eerder Nieuwjaar was. We hebben het met onze Nederlandse vrienden/familie meegevierd en toen het hier zover was lag Nederland te slapen.
De volgende ochtend was het hier heel druk aan de rivier. Het duurde even voordat wij doorhadden dat de mensen een nieuwjaarsduik aan het nemen waren. Ze wasten zich helemaal schoon en deden een soort ritueel. Wij werden erdoor aangestoken en op 1 januari 2019 zijn wij voor het eerst de rivier ingegaan. Voorbij de angst voor piranha's ( die zitten hier niet eens, maar toch...) en voorbij de angst voor de rivierdolfijnen en slangen (die zitten hier wel).
We stonden in het warme water in een liefdevolle omhelzing, omringd door de natuur en ineens was er dat moment dat ik niet in het Nederlands kan omschrijven. In Awe for Nature. Het water voelde helend. We waren één met de natuur. Sindsdien nemen we iedere dag dat de zon schijnt een helend rivierbad. We gaan dan ook lekker wat baantjes trekken om onze lichamen in conditie te houden. Het is altijd een droom van Chris geweest om een natuurlijke zwemvijver te hebben en nu heeft hij iets veel mooiers.
Steeds meer beseffen wij; alles wat we gewenst hebben komt hier uit.
Het traject dat ik aan het schrijven ben is een diep proces voor mijzelf. Het schrijft zichzelf door mij heen. Het voedt me enorm. In psychologische zin, ecologische zin, antroposofische zin, in biologische zin, maar vooral in de zin van wijsheid en eerbied voor dat wat veel groter is dan wij. Dat wat de natuur leidt en waar wij ook aan onderhevig zijn. De mens heeft de natuur volledig naar zijn eigen hand gezet, maar daarin komt de mens zichzelf nu tegen. De natuur heeft geen mensen nodig. De aarde draait al eeuwen langer dan dat wij mensen bestaan. En zonder ons draait de Aarde nog heel veel eeuwen verder. Zelfs veel beter dan met ons. Maar omgekeerd kan de mens niet zonder de Aarde en vanuit dat besef mag de mens weer de eigenlijke plek in gaan nemen. Ik zie hoe de mens daarin aan het veranderen is. Wij zijn bewuster aan het worden. We nemen nu minder van de aarde, van haar natuur. Alle duurzame projecten zijn er op gericht om minder te nemen en minder afval te produceren. Maar de wet van de natuur is geven en nemen in een ecologische kringloop. En wat geven wij terug aan de natuur? Wat kunnen wij geven? Het enige dat wij kunnen geven is vrijheid. De natuur weer terug geven aan zichzelf. En dat kan in de vorm van bijvoorbeeld natuurreservaten.
Ook kunnen wij onszelf weer terug geven aan de natuur. Ons zelfhelend vermogen aan het werk zetten en ECHT worden. Geen maskers meer, geen ontkenning meer. Maar 1 zijn met Alles wat er is. Dat is wat Peru ons geeft. Alles ligt open en bloot. In de meest rauwe betekenis en de meest liefdevolle betekenis.
Chris is flink plastic aan het ruimen. Hij staat hier enorm in zijn kracht. In Nederland was hij een beetje mensenschuw. Maar hier is alles open en eerlijk, verdraagzaam en echt. Als een bloemknop heb ik hem open zien gaan. Hij is mijn leermeester in het stilstaan bij de puurheid van de dingen.
We staan inmiddels bekend om het koppel dat geen plastic tasjes wil en we worden daarin opgevolgd. We zien steeds meer vuilnisbakken komen.
Tegelijk zijn we dankbaar voor alles wat wij mogen leren van de mensen hier. Een onmetelijke verdraagzaamheid. Daar hadden wij nog wat lessen in nodig. Verdraagzaam betekent niet dat men hier onrecht pikt. Daar zijn ze heel duidelijk in zonder boos te worden. Ja is Ja en nee is nee. En daar zit niets tussen.Niets draait hier om materie, iedereen heeft hier hetzelfde. Het ziet er soms zelfs wat communistisch uit, maar dan zonder staat. De overheid bemoeit zich niet zo met de mensen. Zorgt ook niet zo voor de mensen. En dat heeft deze mensen krachtig gehouden en ze werken samen aan gemeenschappelijke doelen.
Ook merk ik dat ik de humor weer terug begin te vinden in mijn leven. Het is zo bevrijdend en helend om gewoon de slappe lach te hebben. Om zelfspot te hebben. Lachen is een aanstekelijk virus en het verbindt enorm. Ik ben nu bezig om aan mijn traject humoristische filmpjes toe te voegen met persiflages van het groene typetje, het spirituele zweeftypetje, het zoals-het-hoort typetje en de grote ontkenner. Heerlijk om zo ook om mezelf te lachen. Ik kijk nu al uit naar de improvisatie en de bloopers.
Ons huis is alweer wat meer opgeknapt maar we hebben nog steeds ons fornuis met maar 1 werkende pit en onze oude koelkast. We kunnen niet alles tegelijk en het is goed om het te moeten doen met wat je hebt. Wel hebben we nu een bank en stoelen. We hebben de oude op laten knappen en de oude kussens opnieuw laten bekleden. Het voelt als een rijkdom om iets wat we in Nederland wellicht naar de stort zouden hebben gebracht, hier een tweede leven te geven en er echt heel blij mee te zijn.
Het is nog steeds een uitdaging om zo weinig mogelijk koolhydraten te eten en zo weinig mogelijk vlees. We willen zelf op een diervriendelijke manier af en toe een vis vangen en verder eten we uiteraard veel fruit. Maar daar zit natuurlijk super veel suiker in, dus dat dan weer compenseren met plantaardige vetten. Een keer per week gaan we uiteten en genieten dan van een heel vol bord met gewokte groenten. We krijgen zoveel dat we nog genoeg mee naar huis kunnen nemen voor de volgende dag. In elk opzicht voelen wij ons hier rijk en dat heeft niets met materie te maken. Rijk met de natuur, met het zachte leven, met de liefde voor elkaar, met het pure eten, met de zon, met de regen, met de simpelheid, met de zelfontwikkeling. Zelfs de herrie die er nog steeds vaak is, kan ons niet meer onderuit halen. En dankbaar voor de techniek die ons in staat stelt om te kunnen communiceren met onze dierbaren en onze werkrelaties. aan de andere kant weet ik nu wel dat ik hier ook groepen uit Nederland ga begeleiden. Ik ben een mens van fysiek contact. Ik mis mijn groepen. De gezelligheid, de saamhorige sfeer, het spontane. De voorbereidingen ben ik al aan het treffen.