We zijn er!
Een half jaar hebben we naar deze foto gekeken en nu WONEN we in deze foto!
Dat is eigenlijk onze impressie van de eerste week. We zijn in de foto beland.
Drie weken later kunnen we een echte indruk geven van hoe het voor ons is. Wat het met ons doet.
Het is hier heerlijk en het is hier vreselijk. Allebei tegelijk.
We voelen ons dus thuis.
Allereerst is er natuurlijk het warme klimaat. Echt een weldaad voor ons. We hoeven niet te wennen aan de hoge vochtigheidsgraad, dat valt reuze mee. Wellicht omdat we aan het water wonen is het hier wat koeler.
De eerste twee weken was Paulo hier met ons. Hij is de vorige eigenaar van het huis. Paulo heeft ons voorgesteld aan de mensen van het dorp. Het is net of we hier altijd al zijn geweest. We hoeven niet te wennen en de mensen hoeven niet aan ons te wennen. We treden eigenlijk in de voetsporen van Paulo en zijn gezin. Paulo die hier tien jaar heeft gewoond, eet gewoon met de gemeenschap op straat. Wij hebben hem daarin gevolgd en dat hebben we moeten bekopen met voedselvergiftiging en virussen. Zoals de kolonisten vroeger de nomadische indianen infecteerden met hun ziektes. Zo infecteren de gedomesticeerde indianen ons nu. Karma is a bitch!
De spullen in het huis zijn nogal versleten en sommige spullen, zoals pannen en borden, zijn er gewoonweg niet.
We hebben al flink geïnvesteerd om de levensstandaard naar onze minimalistische-normen te upgraden. Volgende week zullen we een bank hebben om op te zitten en hopelijk een werkende koelkast, fornuis en keukeninventaris. Dan zijn we ingericht.
Wat ons stoort is het plastic dat men gewoon op straat of in de rivier gooit. Dat is hier heel gewoon. Het is een van de dingen die wij hier willen gaan aanpakken. Chris is al heel demonstratief plastic van de grond gaan rapen en verzamelen. Ook hebben we kinderen Spaanstalige filmpjes over de gevolgen van plastic in de natuur laten zien.
De conclusie van de kinderen is dat ze dat weten, dat wij plastic niet op straat gooien maar in containers doen en recyclen. Er lijkt geen link gelegd te worden naar hen zelf. Dat zij dat dus ook zouden kunnen doen. Geduld dus... Wij gaan gewoon kleinschalig beginnen met een plastic recycling project.
Verder is er hier een hoop geluid van niet gedempte motoren. Ze zitten op de motortaxi's op de kano's en de motorzagen. Er zijn nog steeds indianen die met een peddel roeien. Chris en ik doen dat ook zo. Maar steeds meer mensen maken gebruik van een motor. Een ander project van ons zal het introduceren van elektrische motoren zijn die op solarenergie werken. De zon schijnt namelijk volop , zelfs in het regenseizoen.
Een ander ding is de muziek die uit de huizen komt. Ze houden hier van een gezellig Latijns-Amerikaans muziekje op zijn tijd. Gelukkig houden wij daar ook van. Echter niemand heeft hier ramen in zijn huis. Wij dus ook niet. Wat ze wel hebben zijn speakers met de omvang van een koelkast.
En als klap op de vuurpijl, vliegt er elk uur een vliegtuig over ons huisje. Maar goed, zonder dat vliegtuig zaten wij hier ook niet.
Maar de grootste schrik was er de eerste ochtend dat we hier waren toen we gewekt werden door een megafoon.
Later begrepen wij dat dat de tamtam is. De gemeenschap wordt dan omgeroepen om mee te helpen of te instrueren. Bijvoorbeeld bij het maaien van alle bermen of dat men goed voor de straathonden moet zorgen. Het werkt goed. Prachtig om te zien dat het hele dorp dan samen werkt.
Er is door ons heen gegaan. We hebben een fout gemaakt. Dit gaat niets worden. Maar de andere kant was er ook.
Samen in de kano varen. Toch net even iets anders dan de Malpie, waar ik overigens ook altijd van genoten heb. De mensen zijn oprecht begaan met elkaar. Iedereen helpt elkaar. Het is geven en nemen. Er wordt ontzettend veel gelachen met elkaar. En vooral; de mensen zijn ECHT. Iedere dag vraag je aan elkaar; hoe gaat het? en je krijgt een eerlijk antwoord. Het gaat goed, slecht of iets ertussen in.
Toen we ziek waren kwamen er uit alle hoeken helende kokosnoten, thee en extreem vieze drankjes. Iedereen was bezorgd om ons.
Het buitenleven bevalt ons uitstekend. Onze veranda is onze woonkamer tevens kantoor. Heerlijk om daar te werken, te eten en in de hangmat te hangen.
Het verse fruit is zoet en sappig en het groen is prachtig.
Spaans praten is nog een uitdaging. Het gaat iedere dag weer een beetje beter. We moeten hier veel overleggen over de herstelwerkzaamheden aan het huisje. De housekeeper en wij gaan altijd heel geduldig om de tafel zitten. We blijven herhalen tot we elkaar alles duidelijk hebben kunnen maken. Wanneer de eerste zin is gesproken denken we ; dit gaat niets worden, maar uiteindelijk komen we er altijd uit.
De familie van de housekeeper is een beetje onze familie geworden. Ze komen ieder weekend hier eten. En de twee zoontjes zijn hier bijna elke dag wel even. Van hen leren we de taal op een heel natuurlijke manier. De oudste zoon nam ons afgelopen zondag mee voor een kanotocht. Hij had voor ons een vishengel gemaakt en liet ons de beste visplekken zien. Ook nam hij ons mee naar het kostgrondje van zijn opa waar hij ons kennis liet maken met alle fruitbomen die er stonden. Hij wist waar we papegaaien konden spotten. De aapjes zijn er nu niet, die komen weer zodra hun lievelingsfruit aan de bomen hangt.
Dit uitje met Fernando gaf ons heel veel ontroering. Dat een jongen zijn vrije tijd met ons wil delen en dat hij zo enthousiast over de dingen in de omgeving kan vertellen.
We zijn vorige week twee dagen in de jungle geweest. Een gids uit ons dorp zou ons begeleiden. We hadden duidelijk aangegeven dat we niet de toeristische dingen wilden zien en dus zeker geen nep indianendorpjes met klederdracht die ze allang niet meer dragen. We wilden gewoon op een stille plek in een lodge in de ongerepte jungle zijn... Dat ging faliekant mis!
Eerst wilde hij ons een tour door de stad Iquitos geven. Terwijl we hem duidelijk te kennen hadden gegeven dat de stad niet echt ons ding is. Het is er een herrie, het stinkt naar uitlaatgassen en het is er heel erg druk. Uiteindelijk dus maar naar de boot gegaan.
Na een half uurtje varen kwamen we bij een indianenhuis waar een zogenaamde stam ons stond op te wachten. Wij kregen een ketting om en een tooi op en zij deden een dansje. Na het dansje kwam de eigenlijke bedoeling van dit toneelstuk naar boven. Het verkopen van sieraden en decoraties.De in het toneelstuk ogende familieleden bleken nu op zichzelf staande marskramers te zijn.
Wij dachten ; toe maar, het zal wel een vergissing zijn. Vervolgens kwamen we bij de lodge. Deze logde lag gelegen op een Chakra. Dat is een plantage. Geen jungle dus....In de verte hoorden we de tv al galmen. Een heel groot scherm deed verslag van een voetbal wedstrijd. Niet echt een stille plek in de jungle.
's Nachts gingen we op zoek naar bananen- en vogelspinnen. Die vind je uiteraard in een bananenplantage.
's Morgens zijn we wel een klein stukje de jungle ingegaan en hebben we twee mooie reuzenbomen mogen ontmoeten. Dat was echt heel bijzonder.
Daarna zijn we wederom naar een indianendorp in de "jungle" gegaan. In dit dorp waren dieren aanwezig die gered waren van stropers. Ze zouden terug in de natuur gezet worden. Ik hoop dat dat ook echt zal gebeuren. Hetzelfde dorp maakte ook helende remedies op sjamanistische wijze. Deze remedies konden we proeven en er zat best wat alcohol in. Ik was al twee weken aan de diarree dus de alcohol kwam goed aan. Zo werd het toch nog best leuk in de jungle. Het allerleukste vond ik nog dat we met pin konden betalen met alle mogelijke bankpassen van de wereld. Dat kan in Iquitos bijna nergens, maar hier in de jungle dus wel....Ha , ha wat een ontnuchtering. De echte jungle staat dus nog steeds op ons verlanglijstje. Maar eerlijk is eerlijk. Sinds die remedies zijn wij weer kerngezond!
Deze week zijn we in een ritme aan het komen. Spullen in het huis krijgen een vaste plek en er begint een dagindeling te ontstaan.
We zijn allebei ook lekker aan het werken. De eerste week hadden we al internet. Echt super om sessies vanaf de veranda te kunnen geven. Ook al is er soms wat herrie op de achtergrond. Daar mag ik mindful mee om leren gaan en de trainees ook.
Ik begin deze week met schrijven van de online-training. Het voelt echt als mijn levenswerk. Ik heb al best wel wat voorinschrijvingen mogen ontvangen.
De online-sessies gaan ook goed. Gelukkig is het werk gewoon door gegaan. Dat is wel een geruststelling. Chris zit ook deze week weer in het zadel.
We ZIJN er!
Veel liefs van Chris en Linda